Terapia z udziałem zwierząt, czyli tak zwana animaloterapia,pomocnicza forma leczenia znajduje miejsce we współczesnym lecznictwie od lat 60. XX wieku.  Wyniki dotychczasowych badań zwracają uwagę na poprawę stanu psychicznego pacjentów  oraz wiele korzyści psychologicznych wynikających z udziału w zajęciach zooterapeutycznych . Interakcje ze zwierzętami okazują się cenne w przypadku depresji, zaburzeń lękowych, schizofrenii czy procesów otępiennych , mają pozytywny wpływ na funkcjonowanie osób w wieku podeszłym oraz niosą korzyści dla zdrowia ogólnego.

Pierwsze doniesienia na temat wykorzystania zwierząt w wspomaganiu procesu leczenia pochodzą z Belgii, gdzie hospitalizowani pacjenci zajmowali się ptactwem . Pionierem badań nad wpływem obecności zwierzęcia na przebieg terapii był dziecięcy psychiatra Boris M. Levinson, któremu w gabinecie, towarzyszył labrador retriever o imieniu Jingles. Levinson zaobserwował, że pies pomagał „przełamać pierwsze lody” i ułatwiał kontakt z pacjentem . Od czasu, gdy prekursor zooterapii wykorzystywał swojego psa w sesjach terapeutycznych, minęło pięćdziesiąt lat. W tym czasie podejmowano próby wykorzystania różnych gatunków zwierząt domowych i hodowlanych w kontakcie z pacjentem, rozwinięto między innymi metody dogoterapii (z udziałem psów), felinoterapii (z udziałem kotów), hipoterapii (z udziałem koni), onoterapii (z udziałem osłów) czy delfinoterapii. Coraz szersze wykorzystanie zwierząt w lecznictwie skłaniało do analizy wpływu interakcji chorego ze zwierzęciem na realną zmianę stanu psychicznego lub somatycznego.